بدون شک نمی‌توانیم مزایای در آغوش گرفتن عزیزانمان را انکار کنیم. اگر تا به‌حال احساس کرده‌اید که تشنه تنها یک لمس هستید، یعنی به قدرت آغوش پی برده‌اید. همان نواحی مغز ما که با خوردن غذا باعث احساس خوب می‌شوند، با لمس و در آغوش کشیدن نیز حسی بی‌نظیر را به ارمغان می‌آورند.
در دوران قرنطینه ویروس کرونا، بسیاری از افراد، مخصوصا کسانی که تنها زندگی می‌کنند، متوجه تاثیر از دست دادن یا کاهش تماس با دیگران در زندگی خود شدند.
یک آغوش رضایت‌بخش و دلپذیر مانند یک احوالپرسی صمیمانه عمل می‌کند. در آغوش گرفتن می‌تواند تسکین و نشانه‌ای از صمیمت و مراقبت نیز باشد.
انجام این فعل به ما کمک می‌کند تا با دیگران پیوستگی و دلبستگی داشته باشیم و احساس امنیت، آسایش، همدلی و آرامش را تجربه کنیم. ویژگی‌هایی که بسیاری از انسان‌ها حین نداشتن اطمینان می‌طلبند.
بررسی قدرت در آغوش گرفتن
به نظر شما چرا در آغوش گرفتن چنان حس خوبی به انسان می‌دهد؟ پاسخ این سوال در اکسی‌توسین نهفته است که گاهی آن را با نام «هورمون عشق» نیز می‌شناسند. این هورمون در دستگاه تناسلی زنان به‌ویژه در زایمان و سپس پس از تولد، شیردهی و دلبستگی به کودک نقش اساسی دارد.
اکسی‌توسین همچنین پیامدهای اجتماعی مانند دلبستگی، اعتماد و پیوند با دیگران دارد. پیوند با دیگران یعنی دوست داریم زمان بیشتری را با فرد موردنظر بگذرانیم. ترشح این هورمون با فعال کردن مراکز لذت در مغز به تسهیل این پیوند کمک می‌کند.
در آغوش گرفتن هدفی تکاملی داشته است تا به ما کمک کند تا بفهمیم چه کسانی بی‌خطر هستند و به چه افرادی نباید اطمینان کنیم.
درست است که شیر، ببر یا خرس بسیاری از ما را تعقیب نمی‌کنند اما هنوز استرس زیادی را به‌صورت روزانه متحمل می‌شویم. داشتن افرادی ایمن تا بتوانیم در آغوششان بگیریم و برای لحظه‌ای آرامش به آن‌ها پناه ببریم، می‌تواند یک راهکار درمانی خوب و مفیدی باشد.
سیستم عصبی ما نمی‌تواند تفاوت میان استرس عاطفی و استرس فیزیکی را هنگامی که از ببر فرار میکنیم، تشخیص دهد. پس این‌که هنگام استرس، به آغوش نیاز پیدا کنیم منطقی است، چون که می‌خواهیم بدانیم ایمن هستیم.
وقتی به اندازه کافی آغوشی دریافت نکنیم، چه اتفاقی می‌افتد
در آغوش گرفتن همان مراکز پاداشی را در مغزمان فعال می‌کند که حین غذا خوردن فعال می‌شوند. بنابراین اگر محبت فیزیکی دریافت نمی‌کنید ممکن است برای یک لمس ساده احساس گرسنگی داشته باشید. دریافت نکردن محبت فیزیکی کافی با موارد زیر ارتباط مستقیم دارد:
- تنهایی
- افسردگی
- استرس
- آلکسی تایمی (ناتوانی در تشخیص و توضیح احساسات)
- مشکلات در پیوند با دیگران
- اختلالات شخصیتی
- درد جسمانی
- بدخوابی
قدرت آغوش در سلامتی
لمس فیزیکی در زندگی انسان جایگاه بسیار مهمی دارد. در آغوش گرفتن می‌تواند سلامتی ما را در زمینه‌های زیادی بالا ببرد. در بخش زیر به چند مورد پرداخته‌ایم:
بهبود کیفیت خواب
بی‌شک در آغوش گرفتن عزیزان پیش از خواب به خواب بهتر کمک می‌کند. درست است که اکسی‌توسین مستقیما از نظر بیولوژیکی بر خواب افراد تاثیری نمی‌گذارد، اما اثرهای آن بر کاهش اضطراب با بهبود کیفیت خواب مرتبط هستند.
وقتی بدانید که حمایت اجتماعی خوبی دارید، می‌توانید شب‌ها بهتر بخوابید و دیگر مجبور نیستید پیش از خواب درباره احساس امنیت در روابط اجتماعی‌تان بیش از حد فکر کنید.
در آغوش گرفتن عزیزانتان میزان ترشح کورتیزول یا هورمون استرس را کاهش دهد. زیرا لمس، بخشی از مغز را که به تهدیدات پاسخ می‌دهد، غیرفعال می‌کند. ترشح اکسی‌توسین نتیجه آرام‌بخش دارد که می‌تواند خواب شما را آرام‌تر سازد.
افزایش احساس لذت و تندرستی
مطالعه‌ای که بر روی پستانداران انجام شد نشان داد لمس‌کردن پیوند‌های اجتماعی خاصی را ایجاد می‌کند. این پیوندها به حفظ روابط اجتماعی کمک خواهند کرد که منجر به افزایش احساس تندرستی می‌شود.
علاوه بر این، لمس از نظر بیولوژیکی تقویت می‌شود تا لذت‌بخش باشد. از طرفی روی همان سیستم‌های مغزی کار می‌کند که مسکن‌های قوی ایجاد می‌کنند تا مراکز پاداش مغز را تقویت کرده و سرخوشی ایجاد کنند.
افزایش ایمنی بدن
در آغوش گرفتن می‌تواند از شما در برابر سرماخوردگی و آنفولانزا محافظت کند! در یکی از تحقیقات، کسانی که بیشتر دیگران را در آغوش می‌گرفتند، معمولا کمتر بیمار می‌شدند و هنگام بیماری نیز، وخامت حالشان کمتر بود. دلیل این امر چیزی جز مزایای درک حمایت اجتماعی به علت آغوش نیست.
سلامت قلبی عروقی
به نظر می‌رسد که در آغوش گرفتن برای قلب مفید است؛ نه فقط از لحاظ احساسی، بلکه سلامت فیزیکی قلبتان را نیز بالا میبرد. یک آغوش 20 ثانیه‌ای تاثیر زیادی بر کاهش فشار خون شرکت‌کنندگان در یک تحقیق پس از این‌که شریک عاطفی‌شان از اتاق خارج شد، داشت.
فشار خون آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی کمتر از فشار خون گروهی بود که یکدیگر را در آغوش نگرفته بودند. محققان عقیده داشتند که این پدیده ممکن است منجر به تحمل بهتر استرس شده باشد و به سلامت طولانی‌مدت قلب کمک کند.
دعوا و درگیری‌های کمتر
در رابطه‌های عاشقانه‌ای که دو طرف یکدیگر را در آغوش می‌گیرند، دعواهای کمتری رخ می‌دهد. شواهد نشان می‌دهد که هرچه زوج‌ها بیشتر یکدیگر را بغل کنند، درگیری‌های کمتری را تجربه خواهند کرد. احتمالا دلیل آن این است که آغوش نشانه‌ای از حمایت اجتماعی محسوب می‌شود و احساسات منفی بالقوه را کاهش می‌دهد.
در آغوش گرفتن می‌تواند حائلی در برابر استرس باشد. تماس بین فردی با افزایش امنیت در دلبستگی‌ها، درک حمایت فرد مقابل، صمیمیت بیشتر، رضایت بیشتر از رابطه و حل آسان‌تر اختلافات رابطه مستقیم دارد که همه باعث می‌شوند راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز و بدون دعوا را انتخاب کنیم.
کاهش علائم درد
در آغوش گرفتن یا لمس کسانی که دوستشان داریم ممکن است علائم درد را بهبود بخشد. بیماران سرطانی که عزیزانشان آن‌ها را لمس کرده‌اند، درد کمتری پس از عمل جراحی و استفاده از مسکن‌ها نسبت به کسانی که ماساژشان داده بودند و همچنین افرادی که درمان نشده بودند، داشتند.
بهبود عملکرد در کار گروهی
لمس فیزیکی حتی با بهبود عملکرد فیزیکی نیز رابطه مستقیم دارد. مطالعه‌ای که در انجمن ملی بسکتبال انجام شد، نشان داد که تیم‌هایی که لمس بیشتری داشتند که شامل در آغوش گرفتن نیز می‌شد، بهتر از تیم‌هایی با نرخ لمس کمتر عمل کردند.
افزایش خودشفقتی
یکی دیگر از تحقیقات نشان داد که ممکن است اکسی‌توسین به شما در دوست داشتن بیشتر خودتان کمک کند و هورمون استرس یا همان کورتیزول را کاهش دهد.
